“Αστέριιιι μουυυυ φεγγάαααριιι μουυυ Ομορφο παλληκάααριιι μουυυ”
Ακουγόταν η φωνή της γιαγιάς από το διπλανό δωμάτιο.
Κοιμιζε τον εγγονό της με τραγούδια δικών της στίχων που τα ταίριαζε με μελωδίες που της άρεσαν.
Η φωνή της βραχνή και λίγο μπάσα από το χρόνιο και φανατικό κάπνισμα ακουγόταν σιγανή και καθόλου μελωδική. Ηταν φάλτσα η γιαγιά, αλλά πώς να της το πεις; Της άρεσε να τραγουδάει.
Εβαζε ένα πάθος στη φωνή της, ένα μεράκι που έβγαινε θαρρείς μέσα από την ψυχή της.
Την θυμάμαι να τραγουδάει κάνοντας δουλειές, κοιμιζοντας μωρά και φυσικά στο…μπάνιο.
Οταν έγινε γιαγιά, άρχισε να σκαρώνει ποιηματάκια και τα τραγουδούσε πάνω σε γνωστά της τραγούδια. Οταν δεν κατάφερνε να συνταιριαξει στίχους και μουσική κατέφευγε στην παλιά καλή της συνταγή.
Τα δημοτικά της Μακεδονιας. Τα παλιωτα,όπως συνήθιζε να τα λέει. Χαμογέλασα καθώς τη θυμήθηκα τώρα, ανεβασμένη στη σκάλα να βάφει τα σκαλιστά της γύψινα και να τραγουδάει βαριά ατέλειωτα Μακεδονίτικα. Και είχε ένα τραγούδι για κάθε δωμάτιο, θαρρείς κι ερχόταν αναμνήσεις δικές της και μόνο που της έδιναν δύναμη και όρεξη για δουλειά.
Ακουσα κάτι μουρμουρητα,σα να πήρε το αυτί μου και μια βρισιά και μετά ένας καημός ανέβηκε από τα χείλη της.”βαριά είναι τα ξένα αμάν,δεν τα χω μαθημενα…” Αραγε για ποιά το λέει; αναρωτήθηκα σκεπτική.
Για μένα που ζω μακριά της ή για κείνη που έζησε χρόνια και χρόνια μακριά από την μάνα της; Πως να την ρωτήσεις; Κι αν την ρωτήσεις σίγουρα θα σου πει πως έτσι της ήρθε να το πει. Σιγά μη σου φανερώσει το λόγο. Γιατί; Για να στεναχωρεθεις;
Οχι φυσικά. Ετσι της ήρθε. Και συ θα κάνεις πως δεν ακουσες τον λυγμο στη φωνή της. Σε λίγο να τη.”κοιμήθηκε; “ρωταω.” σαν αγγελουδι το πουλί μου “λέει με το γέλιο να αστράφτει στα θλιμμένα της μάτια. “Ναι. Με κερατακια και ουρά” μουρμουριζω εγώ σαν όλες τις μάνες του κόσμου με μικρά παιδιά. Δεν απάντησε. Αρκέστηκε στο να μου ρίξει μία άγρια ματιά, άρπαξε την συσκευή ενδοεπικοινωνιας και είπε απότομα. “Θα βγω στο μπαλκόνι για τσιγάρο”. Γέλασα πνιχτα.
Η ίδια πριν βάλει το μωρό για ύπνο το είπε διαβολακι.
Ομως εγώ που το γέννησα δεν μπορώ να το πω. Μάνες!! Μόνο που αυτή είναι δυο φορές μάνα.
Το μωρό που νανουριζε πριν λίγο, είναι το παιδί του δικού της μωρού. Δυο φορές παιδί της!
Ποιος να τολμήσει να πει κάτι γιαυτό; θα τον φάει ζωντανό, όπως έλεγε η δική μου η γιαγιά.
Την είδα τώρα που καθόταν στο μπαλκόνι καπνίζοντας με ευχαρίστηση το τσιγάρο της.
Είχε κλειστά τα μάτια και τη συσκευή ενδοεπικοινωνιας κοντά στο αυτί της. Να ακούει κάθε ανάσα του μωρού, κάθε τριγμό του κρεβατιού του,κάθε πνοή της αύρας που έμπαινε από το ανοιχτό παράθυρο. Και με τον παραμικρό θόρυβο που την ξένιζε πεταγοταν σαν ελατήριο μουρμουριζοντας” το παιδί “. Τώρα που το σκέφτομαι εμάς μας άφηνε να γκρινιαζουμε και να καλαψουμε μερικές φορές.” υπομονή ” διέταζε αυστηρά. “Θα τελειώσω τη δουλειά μου και θα σου δώσω αυτό ή εκείνο”. Μόλις πήγαινε να κλάψει ο εγγονός της τα παρατούσε όλα. Τι περίεργο!!! Ισως όμως και να μην είναι. Τώρα έχει τον χρόνο να ασχοληθεί με το μωρό του μωρού της. Εχει χρόνο και αρκετές ενοχές μάλλον, για να δώσει στο μωρό του μωρού της όσα δεν έδωσε, όπως νομίζει, στο δικό της. Γιατί τότε δεν είχε χρόνο.
Τότε είχε χίλια δύο πράγματα να κάνει. Και ίσως το νανούρισμα ήταν η μόνη ευκαιρία να απολαύσει σε όλο της το μεγαλείο την ευχαρίστηση να είναι μάνα. Γιατί τότε τραγουδούσε τα ” παλιωτα” που είχε μάθει από τον πατέρα της χωρίς να την νοιάζει που ο νεροχύτης ήταν γεμάτος με άπλυτα πιάτα και τα σχοινιά στο μπαλκόνι με ρούχα που έπρεπε να μαζευτούν και να σιδερωθουν.
Τότε είχε την ευχαρίστηση να βλέπει το μωρό της να κοιμάται ακούγοντας τη γλυκιά παραφωνη φωνή της. Και καμαρωνε που ήταν δική της δημιουργία αυτό το παιδί. Το σπλάχνο της. Οταν ακούστηκε το κλάμα του μωρού ούτε δυο βήματα πρόλαβα να κάνω. Εκείνη ήταν ήδη εκεί. Αρχισε να σιγοψυθιριζει. Λόγια που δεν μπορούσα να καταλάβω το νόημα τους.
Μετά πάλι μια χαμηλή βρισιά και ύστερα έβαλα τα γέλια, ακούγοντας “όντα μου νιος και λευτερος,όντα μουν παλληκάρι….” Σήμερα δεν μπορεί με τίποτα να συνταιριαξει στίχους και μελωδία σκέφτηκα γελώντας ακόμα. Είναι πυρ και μανία με τον εαυτό της. “Ελα μαμά κάτσε να ξεκουραστεις” της είπα μετά από πολλή ώρα που ήρθε πια κοντά μας.”σε ξεθεωσε σήμερα το παιδί “. Δεν πειράζει αγάπη μου. Είμαι μάνα ξέρεις” μου είπε με το γέλιο να σπιθιζει στις άκρες των ματιών της. Ναι. Είναι μάνα, όπως εγώ, όπως εσύ όπως τόσα εκατομμύρια γυναίκες στον κόσμο. Ομως αυτή έχει κάτι ιδαίτερο.
Είναι δύο φορές ΜΑΝΑ…..
Απο την Μανίκα Πηνελόπη.
Όταν έγινα μαμά
Πάει καιρός από τότε που έγραψα για τελευταία φορά. Να όμως που ήρθε η ώρα να ξαναγράψω, όχι ένα απλό...
Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ
Δεν συνήθιζα να λέω καλημέρα το πρωί. Αλλά αυτός ο άγνωστος στον δρόμο με έκανε να νιώσω πως η ‘καλημέρα’...
Summer Makeup Trends 2020
Summer especially as well as the rest of the year we have seen some high fashion makeup looks that are...
3+1 DIY face masks with oats for any type of skin
Sure, you know that oatmeal is one of the healthiest choices for your breakfast, but did you know that it...